Termoelektryczne głowicowe czujniki temperatury (termopary)
Zasada działania termopary polega na pomiarze napięcia termoelektrycznego wbudowanego w nie termoelementu (termopary). Napięcie generowane przez termopary zmienia się wraz ze zmianą temperatury (im temperatura wyższa tym generowane jest wyższe napięcie). Termopary wykonane są z dwu drutów termoparowych, każdy z nich wykonany jest z innego materiału (metalu lub stopu metali). W zależności od zastosowanych materiałów generowane są różne napięcia termoelektryczne.
Najczęściej stosowane termopary to termopary typu J, K, N, E, T, R, S, B. Charakterystyki termopar są unormowane, a wartość siły termoelektrycznej dla poszczególnych typów termopar oraz dopuszczalne odchyłki są określone normą PN-EN60584-1: 2014-04. Najczęściej używane typy termopar to termopary: E, J, K, T i N, które wykorzystują powszechnie dostępne metale jak nikiel, miedź i żelazo (bez metali szlachetnych). Zakres pomiarowy tych czujników w zależności od typu termopary mieści się w przedziale -200…1200°C.
Termopary wysokotemperaturowe, wykonane są natomiast z metali szlachetnych, głównie platyny oraz platyny z domieszką rodu. Termopary te to termopary typu B(PtRh30-PtRh6), R(PtRh13-Pt) i S(PtRh10-Pt), różnią się one domieszką rodu. Termopary platynowe przeznaczone są głównie do pomiaru wysokich temperatur +1600°C (termopary typu R, S) i +1800°C (termopary typu B). Termopary te charakteryzuje mała czułość 10µV/°C w przypadku czujników typu S oraz 14µV/°C w przypadku typu R. Termopary platynowe mogą pracować w atmosferze obojętnej, utleniającej oraz w próżni, natomiast nie powinny pracować w atmosferze redukującej. Termopary platynowe są znacznie droższe niż termopary typu E, J, K, T i N oraz łatwo je uszkodzić, ponieważ ze względu na temperaturę są zabudowywane w osłonach ceramicznych.